Pierwszy

 Pierwszy rozdział niestety krótki, ale liczę, że zrozumiecie :) Weekend przed świętami nie sprzyja pisaniu, ale chciałam coś wreszcie dodać, żeby nie było, że umarłam xD

  
Małe drzwiczki prowadzące do piwnicy znajdowały się tuż przy schodach. Hermiona zdjęła z siebie płaszcz i chwytając zakupy, ruszyła w tamtą stronę. Pociągnęła za cienki sznurek i w pomieszczeniu zrobiło się jasno, ukazując kilka regałów z zapasami jedzenia oraz porozrzucane stare meble, pamiątki rodzinne i inne nieużyteczne przedmioty. Dziewczyna wyjęła kilka puszek z gotowymi potrawami i postawiła je w równym rządku na półce. Najpierw dżemy i powidła, potem gotowane warzywa, a na końcu gotowe dania, które można było przygotować w pięć minut, przynajmniej tak pisało na etykietce. Potarła palcami skronie, kiedy wyczuła kolejny, pulsujący ból. Wiedziała, że ma za dużo na głowie, zbyt wiele obowiązków, a zbyt mało czasu na odpoczynek. Podeszła do przeciwległej ściany i przyłożyła do niej drobną dłoń. Palce niemal wtopiły się w kamień, aż w końcu była w stanie przejść na drugą stronę. 
Taki sposób wejścia wymyślił nie kto inny jak Dumbledore. Na ich szóstym roku, kilka miesięcy przed jego śmiercią, zaprosił ją do swojego gabinetu, by zapoznać z planem awaryjnym w razie komplikacji. Już wtedy ogół społeczeństwa zdawała sobie sprawę z rosnącej siły Voldemorta i sam Albus nie ukrywał, że niestety większe szanse na powodzenie ma Czarny Pan, który z każdym dniem przeciągał na swoją stronę mnóstwo ludzi.
Udał się wtedy razem z nią do jej domu i wspólnymi siłami, łącząc magie, utworzyli tajemne przejście, które prowadziło głęboko w dół pod fundamenty.

Hermiona szła szybkim krokiem przez wąski i wilgotny korytarzyk. Z każdym krokiem znajdowała się coraz niżej, a podmuchy chłodnego powietrza powodowały nieprzyjemne ciarki, targające całym jej ciałem. W końcu stanęła przed metalowymi drzwiami i za pomocą różdżki, otworzyła je powoli, ukazując sporych rozmiarów salon. Ogień z kominka tlił się nadal, chociaż z każdą minutą był coraz mniejszy, ale mimo tego w pomieszczeniu było przyjemnie ciepło. W ścianach zostały wyczarowane sztuczne okna, które wpuszczały do środka odrobinę wyimaginowanego słońca, a czerwone kanapy wprowadzały więcej życia. Na środku salonu stał wielki stół, obładowany kilkoma książkami i talerzami, których nie zdążyła wczoraj pochować.

-Ginny?- szepnęła podchodząc do jednego z krzeseł, na którym siedziała rudowłosa dziewczyna, opierająca się policzkiem o zimny blat. Pod wpływem głosu otworzyła powoli oczy i rozejrzała się zdezorientowana.

-Mmm…?- wymruczała, ale widząc Hermionę, wyprostowała się jak struna.- Jesteś wreszcie! Czekałam na Ciebie od chwili, kiedy wyszłaś. Dobrze, że wróciłaś.

- Zawsze wracam, Gin. Trzymaj- przeturlała po blacie zielone jabłko, które wyciągnęła z siatki.- Twoje ulubione, jeszcze kwaśne- uśmiechnęła się, kiedy przyjaciółka wgryzła się owoc.

- Przyniosłaś wszystko tutaj?

-Nieee… Puszki są na górze. Świeże rzeczy mam tu, dla Twojej mamy.- pomachała w górze foliową torbą.

- To dobrze, ucieszy się, bo już nie miała co robić i za dużo myślała. A tak wreszcie zajmie się gotowaniem i będzie spokój z jej lamentowaniem.

-Ginny, nie mów tak. To nic dziwnego, że tak reaguje. Nie ma kontaktu z Billem i Percym i nie wiadomo, czy kiedykolwiek będzie miała.- Hermiona oparła się o jedno z krzeseł. Starsi bracia Ginny zniknęli z kraju praktycznie od razu po zakończeniu wojny. Zrobili to po części z rozkazu swojej matki, która wysyłała ich do Francji, by tam w spokoju na nich zaczekali. Bill miał zostać ojcem, dlatego nie zapierał się zbytnio, wierząc, że za kilka dni i tak wszyscy się spotkają. Niestety wyszło inaczej i teraz nikt nie miał z nimi kontaktu. Hermiona wątpiła, że w ogóle żyją, ale nie chciała mówić tego głośno. Wesleyowie i tak sporo przeszli, nie potrzebowali więcej zmartwień.

- Snape już wstał?

- Nie mam pojęcia. Nie widziałam go dzisiaj.- rudowłosa wzruszyła ramionami, bawiąc się ogryzkiem.- A co słychać na górze?

- Nic nowego. Dzisiaj kolejna osoba złamała ich zaklęcie.

- Naprawdę?! Która to już?

- W tym tygodniu piąta. Niestety mam złe przeczucia. Zamordowali małego chłopca.- Hermiona położyła siatkę na stole, udając, że rozpakowywanie jest ciekawsze. Nie chciała widzieć szoku w oczach Ginny, która przejmowała się każdą taką sytuacją.

- Chcesz przez to powiedzieć, że nawet dzieci zaczynają się uodparniać?

- Na to wychodzi… Voldemort nie może sobie pozwolić na takie potknięcia, a co za tym idzie…

- Będzie musiał zmodyfikować Imperiusa jeszcze bardziej.- przyjaciółka weszła jej w słowo i dokończyła za nią, nie bacząc na jej karcący wzrok.

- Tak, Gin. A to oznacza, że Patrole będą chodziły po domach częściej niż raz na miesiąc.

- Musisz porozmawiać ze Snape’em.

- Wiem. Pójdę do niego już teraz. Mam dla niego kilka składników do eliksirów.- dziewczyna poklepała się po kieszeni spodni i ruszyła w kierunku dwóch par drzwi. Jedne prowadziły do korytarzyka z sypialniami, a za drugimi kryła się niewielka kuchnia, w której przede wszystkim urzędowała Molly Weasley.

- Znowu byłaś na targu? Miałaś w tym tygodniu tam nie chodzić- przyjaciółka spojrzała na nią z wyrzutem.- Dobrze wiesz, że to niebezpieczne.

-Błagam Ginny, nie matkuj mi. Dobrze, że tam poszłam, bo udało mi się wymienić kilka eliksirów na składniki i bandaże. A paszteciki Twojej mamy wymieniłam na kilka par ubrań, także nie narzekaj, ok?

- Zawsze tak mówisz, ale nie liczysz się z konsekwencjami!- słyszała jeszcze krzyk rudowłosej, kiedy zniknęła na ciemnym korytarzyku. Pierwszy pokój należał do niej, młodej Weasley’ówny i Luny, w kolejnym spała Molly z McGonagall, w następnym był Harry, Ron i Neville. W przedostatniej sypialni spał ledwo żywy Ollivander, a ostatni, najmniejszy pokoik zajmował Snape. Dziewczyna przystanęła pod drzwiami i przyłożyła do nich ucho, ale odpowiedziała jej grobowa cisza. Mistrz Eliksirów zazwyczaj wstawał wcześnie i zabierał się do pracy lub siadał w salonie z książką i ubliżał innym, co w szczególności denerwowało Rona, który nigdy nie potrafił zrozumieć specyficznego charakteru swego profesora.
 
Hermiona zapukała niepewnie i odeszła kilka kroków w tył. Zdążyła się przyzwyczaić, że Snape nie otwierał drzwi, a szarpał nimi ostentacyjnie i stawał w progu, wzbudzając mieszane uczucia. Jednak tym razem, mężczyzna uchylił je i wyjrzał zza małej szpary.

- Czego chcesz?- warknął, siląc się na stanowczy ton, chociaż głos miał zachrypnięty. Hermiona zdała sobie sprawę, że obudziła mężczyznę i w pierwszym odruchu, chciała stamtąd iść. Zebrała się jednak szybko w sobie i pogrzebała w kieszeni, wyjmując pomniejszoną paczuszkę. Zamachnęła różdżką, a w jej ręce pojawił się szary papier, który owijał ciasno ingrediencje.

- Przyniosłam składniki do eliksiru Słodkiego Snu i Spokoju. Tylko tyle udało mi się dziś zdobyć.

- Właź- kolejny rozkaz. Zastanawiała się, czy Snape potrafi inaczej rozmawiać, czy taki ton wpisany był już w jego naturę. W pokoju panował zaduch. Kątem oka widziała, jak zarzuca na siebie czarny szlafrok i szybkimi ruchami poprawia pościel na łóżku.- Siadaj przy biurku, Granger.

Posłusznie wykonała polecenie i przysiadła na twardym krześle, jedynym, jakie się tu znajdowało. Snape usiadł na skraju łóżka i wyciągnął żylastą dłoń po pakunek.

- Miałaś tam nie chodzić. Bynajmniej nie w tym tygodniu.- rzucił spokojnym tonem, który najczęściej stosował podczas lekcji. Hermiona wzruszyła ramionami, ale widząc jego wzrok, odpowiedziała.

- Była okazja. Udawałam, że idę po zakupy, wstąpiłam na targ raptem na dziesięć minut. To była szybka wymiana, profesorze. Nic się nie stało.

- Nic? Jesteś pewna?- patrzył intensywnie w jej oczy, starając się wyszukać emocji, których niestety nie potrafiła przed nim ukryć. Wiedział, że kłamie. Miała to wypisane na twarzy, a jej czoło zmarszczyło się, tworząc kilka zmarszczek, kiedy zdała sobie sprawę, że znowu się wydała.

- Chłopiec, góra dwanaście lat. Uwolnił się.- westchnęła i schowała twarz w dłoniach, wzdychając przy tym głośno.- Wzmogą kontrole, łapanki i zaczną częściej przychodzić do domów. Musi pan opracować silniejsze przeciwzaklęcie, bo obawiam się, że kolejnym razem, może mi pan nie pomóc i stanę się takim samym gównem, jak wszyscy inni.